किन आउँछन् यी बतासहरू
मेरो गाउँको सम्झना लिएर
धुमिल चित्र उघार्दै
तृष्णा मिठो मनको
क्षितिज पारी सपना औंलाएर
मलाई सुटुक्क हिडाएको
बिबशताको गोरेटो
आफै पच्छाउँदै
सँधै याद लिएर
झिसमिसे बिहानै आमाले टुकि बालेर
मुल ढोका अगाडि साइतको गाग्रीमा
आधामा धेर छछल्किएको जीवन
आँखाबाट पोखि झारेर दिएको आशिरवाद
ढोगेर बाटो लागेको
अंधेरों रात चुहेर सकिन अगावै
आँगनमा प्रभातको किरण आएर
मलाई खोज्न अगावै
पुर्खाले जीवन भर कमाएर थमाएको
एउटा कर्मठ बिश्वास साथै लिएर
बादलहरू हात हल्लाई रहेथ्यो
इन्द्रेणी मृदु मुस्कान च्याएर
सपनाको त्यो क्षितिजपारी
पुगोस भन्ने कामना हुनसक्छ
चम्किएका ताराहरू
गोरेटोभरि आएर
मध्यरातमा आकासबाट टिपेर खुशी
दिएथ्यो रातलाई बेखबर बनाई
कतै एउटा ओडार भेटिओस
जिन्दगी नामलाई ओत दिन सकिओस
हिडिरहें
अगाडि पछाडि क्षितिज नाप्दै
म पुग्ने भरोसाको शिखर
जीवनको अनिश्चित यात्रामा
कहाँ भेटिँदो रहेछ सहजै
रहरले बनाएको सपनाको शहर
बरू आफैसँग पच्छाएर आउँदो रहेछ
बाल्यकालमा धुलोमा खेलेको याद
बैशमा गाएको लैबरी भाका
आफ्नै भाषा भेषभुषा संस्कृति
आफू रमाउने सबै चाडबाडहरू
अनि आमाले नबिर्सनु है भनेको
उधौली र उभौली
जहाँ पुगे पनि
आफैसँग हिड्ने रहेछ आफ्नो संसार
आफू एक्लो भनेर के गर्नु
आफ्नोत्वको हुँदोरहेछ भीडभाड
कोरिएका छन् सिमारेखाहरू
फेरि पनि खुला छ मनको मैदान
जहाँ उभिएर
बिश्व बन्धुत्वको भावना फैलाउँन सकूँ
प्रत्येक ठाउँ- प्रत्येक मान्छे
एउटा समाज- एउटा देश
मेटेर सिमारेखा
स्वीकार्न सकूँ
आफै एउटा देश ।
हालः बोस्टन
