‘नगरेको कुरा के भनूँ त?’

बिन्दास कोमलमा विवाद र प्रसिद्धिलाई एकैसाथ थेग्न सक्ने क्षमता छ। उनी आफ्ना राजनीतिक सम्पर्कका कारण विवादमा आइरहेकी हुन्छिन् र आफ्ना मौलिक शब्दका कारण प्रसिद्धिको सुख भोगिरहेकी हुन्छिन्। ‘पोइल जान पाम्’ भन्ने उनको गीतले नेपाली संगीतमा ठूलै तरंग ल्याएको थियो। तरंग नआएसम्म त कोमल ओलीको चित्तै बुझ्दैन।

 

नेपाली गीत संगीतको क्षेत्रमा उनको गायकीको अर्को कुनै जोडा छैन भने पनि हुन्छ। ‘मलमल किरी जुनकिरी’ बाट लोकप्रियताको शिखर चुमेकी गायिका कोमल ओलीको लोकलयको क्षेत्रमा विशिष्ट योगदान छ। संगीत र मनोरञ्जनका कार्यक्रममा उनलाई हेर्ने र सुन्ने दर्शक-स्रोताको संख्या लाखौं नाघ्दछ। ढल्किन थालेको यौवनलाई उछिन्दै आफू झन् झन् तरुनी भएको महसुस गर्ने कोमल ओलीको जीवनका पानाहरू अहिलेसम्म कसैले पूरा पढ्न पाएका छैनन्। यो अन्तरंग वार्तामा स्वरुप आचार्यले उनको जीवनका ती पानाहरू पढ्ने कोसिस गरेका छन्।

नयाँ एल्बमको रेकर्डिङ। मोफसलमा कन्सर्टहरू गरिरा’छु। रेडियो नेपालको नियमित काम छँदै छ।

‘मैले ल्याउन पाम्’ भन्ने त अमेरिका गइहाले। तिनलाई काउन्टर दिनुपर्ने जरुरत नै परेन। केही नयाँ गरूँ भनेर लागेको छु।

एल्बमको नामै छ, ‘मै हुँ हजुर तिम्री तरुनी।’ केटी गाउँछे, ‘सल्ली रुख बरुनी, मै हुँ हजुर तिम्री तरुनी।’ केटा गाउँछ, ‘बिहे गरी लाने भए तिम्रै घर जान्छु, हैन भने मोटर चढाई मेरै घर लान्छु।’

हैन। गीत पो हो त। रमाइलो। फुलभोल्युम इन्टरटेनिङ। तै पनि, म कहाँ बुढी भएकी छु र? बुढी हुन अझै २०/२५ वर्ष बाँकी छ।

२०४४ सालमा एसएलसी दिएर काठमाडौँ आएँ। त्यसै बेला लोकदोहोरी एल्बम ‘राप्तीको झरना’ रेकर्ड गराएकी थिएँ। त्यहीबाटै सुरु भयो, मेरो गीति यात्रा।

चुनौतीपूर्ण, संघर्षमय र रमाइलो।

हरेक स्टेपमा चुनौती छ नि। यत्रो प्रतिस्पर्धा छ।

त्यही मेन्टेन गर्नु पनि त चुनौती हो नि।

सामाजिक बन्धन व्यक्तिगत बन्धनभन्दा धेरै तगडा हुन्छ। त्यसैले बन्धन छैन भन्ने म मान्दिनँ।

आम्मा! हैन। कसले भन्यो? मैले त्यस्तो के गरेँ र? तपाईँलाई किन त्यस्तो लाग्यो?

उमेर ढल्किसक्दा पनि बिहे गर्नुभएको छैन। सार्वजनिक रूपमै ‘मलाई पोइल लग् आँट भए’ भनेर चुनौती दिनुहुन्छ। धेरै उदाहरण छन्। के भन्नुहुन्छ?

कति बुढी-बुढी भनिरा’? समाजबाट बहिस्कृत भएर बिहे नगरेको त हैन नि मैले। कतिपय मान्छेले बिहे नगरी पनि आफ्नो काम गरेर बाँचिरहेका हुन्छन्। त्यसै भन्ने हो भने त तिमीले चैँ किन बिहे नगरेको त? सामाजिक बन्धन तोडेको हो त?

रियालिटी भन्ने हो भने, म इन्टर पढ्दा मेरा साथीहरूको भटाभट बिहे भइराथ्यो। मलाई पनि बिहे गर्ने, लोग्नेसँग हात समाएर हिँड्ने रहर जागेको थियो।

त्यस्तो होइन। एकजना मन परेको पनि हो। ल, अब बिहे गर्छु भनेर सोची पनि सकेको थिएँ। ऊ मेरो घरमा आयो, सबै कुरा भयो। त्यसपछि मेरो बुबाले मलाई बोलाएर के सोध्नुभयो भने, ‘तिमी कसैको श्रीमतीमात्र भनेर चिनिन चाहन्छौ कि कोमल ओली भनेर चिनिन चाहन्छौ?’ मैले त्यो बेला दोस्रो विकल्प रोजेँ। त्यसपछि मैले बिहे गर्ने फुर्सद नै पाइनँ।

‘तिमी आकाशकी जुन, म धर्तीको धुलो’ भा थिएन। त्यति ठूलो अफेयर थिएन त्यो। बिहे नगरेर मरिहाल्ने कन्डिसन थिएन। सहमतिमा बिहे नगर्ने गरी कुरो टुंगियो।

धेरै आउँथे। ‘मलाई तिमी मन पर्छ’ भन्थे। म पनि के कम? ‘मलाई पनि तिमी एकदम मन पर्छ’ भनिदिन्थेँ। धेरैजना मन परेको पनि हो। तर, बिहेको बारेमा कहिल्यै सोचिनँ। ‘हाहु’ गरेरै उडाइदिएँ।

बिहे नै सबैभन्दा ठूलो कुरा होइन। बिहे हुनु जिन्दगीको ठूलो जीत हो, नत्र म हारेँ भनेर सोच्नुहुन्न। त्यो सोचाइ नै गलत होजस्तो लाग्छ लाग्छ।

जरुरी कुरा हो। हरेक मान्छेको बिहे हुनुपर्छ। नत्र समाज कसरी चल्छ र? समाज वैरागी हुन्छ, सबै अविवाहित भएभने। बिहे गर्न समय, वातावरण, परिस्थिति सबै मिल्नुपर्‍यो। केटा चाहियो। मैले अहिले बिहे गर्छु भनेर कोसँग बिहे गरूँ?

हाहा… त्यो त गीत हो नि! सबै गीतमा कहाँ वास्तविकता हुन्छ र?

ओहो, कति पछि लागेको मेरो बिहेको पछाडि। विदेशमा मान्छेले ५५/६० वर्षको उमेरमा पनि त बिहे गरेका छन् नि। छैनन् र?

२५/३० वर्षपछि। हाहाहा…

तपाईँ राजनीतिज्ञहरूजस्तो घुमाउरो कुरा गर्न माहिर हुनु हुँदो रहेछ। धेरै राजनीतिज्ञसँग उठबस भएर होला, हगि?

यस्ता कुरै नसोध्नुस्।

देशको राजनीति सुधि्रयोभने म चुनाव लडेर, जितेर आउने हो। मनोनित हुने होइन।

जस्तै?

मिठो-मिठो खानेकुरा खान, गीत गाउन, साथीभाइसँग गफ गर्न, टेलिभिजन हेर्न, म्युजिक सुन्न, पत्रपत्रिका पढ्न मन पर्छ। सामान्य जीवन जिउन पनि मन पर्छ।

मैले आजसम्म नखाएको चिज केही छ भने त्यो रक्सी हो।

हैन, मैले खाँदै नखाएको कुरा कसरी छोड्नु? कस्तो जबर्जस्ती!

म बिलकुल कुमारी केटी हुँ। द्येर इज नो डाउट।

तपाईँ केटी होइन, महिला हो। सामाजिक परिवेश र परिबन्दका कारण यसो भनिरहनुभएको छ?

कस्तो के! मलाई त्यो कुराले खासै फरक पर्दैन। मेरो आत्माले के भन्छ, म त्यसैलाई बढी महŒव दिन्छु।

हैन। यो नितान्त व्यक्तिगत कुरा हो। हाम्रो पनि पर्सनल लाइफ हुन्छ।

हुन्छ नि! व्यक्तिगत जिन्दगी जिउन पाउने अधिकार हुन्छ, हामीलाई पनि। व्यक्तिगत स्वतन्त्रता भन्ने पनि त केही कुरा हुन्छ नि।

छ। तर, त्यो भन्दैमा सबै कुरा जान्न पाउनुपर्छ भन्ने हुँदैन।

‘कुमारी’को सेन्समा मेरो नाम ‘कोमल कुमारी ओली’ हो। यतिमै सकाउन चाहन्छु।

छैन। नगरेको कुरा के भनूँ त?

हाहाहा… यहाँसम्म सोधेपछि अब के बाँकी भयो र?

मलाई थाहा छ मेरो शरीरको कहाँ कहाँ रेखा परिसके। कति हतोत्साहित बनाउनुहुन्छ। मलाई मन पर्ने मेकअप भनेको गाजल र लिपस्टिकमात्र हो।

मलमल किरी जुनकिरी।

हो। त्यही गीतबाट म व्यावसायिक भएकी हुँ।

केटीहरूलाई पोक गर्ने कुरो आएन नि! केटाहरू आकर्षित हुन्छन्। अनि के गर्ने त?

मलाई वास्तविकतासँग परिचित गराएकोमा धन्यवाद। तर, म अझै जवान छु। मेरो उमेर ढल्केको छैन, अझ बढी झल्केको छ।

भेटेँ।

आँट त थियो होला। लाने छाँटकाँट चाहिँ थिएन। हाहाहा…

जिन्दगी जिउने राम्रो सहारा हो आशा।

कठै! कसैलाई धोका दिएको छैन। कसैले आफ्नै सोचले धोका पाएको भए मलाई भन्नु केही छैन। मेरो उद्देश्य कसैलाई धोका दिने पनि छैन।

हैन। त्यो सब मेरोबारे अधकल्चो थाहा पाउनेहरूको अड्कलमात्र हो। कसैले मेरो जीवन पूरै पढ्न पाएकै छैन। मैले कसैलाई पढ्न दिएकी छैन।